Ostatnio rozstaliśmy się pod Śnieżką, więc po wciągnięciu kurtki na grzbiet ruszyłem dość szybko na górę. Wiało niemiłosiernie i chyba rzeczywiście wiatr osiągał w porywach 8 do 9 w skali Beauforta. Niemniej nie przeszkodziło mi to w sprawnym wdrapaniu się na szczyt i szybkim z niego zbiegu drogą zewnętrzną. Właśnie tam na chwilę złapały mnie jedyne tego dnia skurcze, co niejako sam sprowokowałem potykając się na wystających kamieniach. Na Równi uzupełniłem jeszcze Colę i poleciałem w dół ku Strzesze Akademickiej i dalej ku Polanie obok dawnego Schroniska Bronka Czecha. Przestało wiać i zaczęło grzać. To wraz ze żmudnym podejściem na Słoneczniki ścięło mi krew i zaliczyłem ścianę. To był najtrudniejszy moment na całym szlaku i to właśnie tam, wyprzedziło mnie najwięcej osób.
Później było już tylko lepiej, na Przełęczy Karkonoskiej stawiłem się znowu po 4:05 h, czyli pomimo trudności spóźniłem się zaledwie o 5 minut. To było, jak dla mnie, ostatnie miejsce gdzie pobrałem Colę i banana. Dalej już wszystko migało jak w kalejdoskopie i tylko poszczególne mijane miejsca przypominały o zbliżającej się mecie... CDN
Komentarze
Prześlij komentarz